اسلام و پژوهش‌های تربیتی

باتوجه به ضرورت مطالعات بومی در «روان¬شناسی رشد دینی»، مساله نوشتار حاضر درصدد است ضمن مطالعه¬ای نقلی-حدیثی به واکاوی سندی و دلالی روایاتی بپردازد که از تربیت عبادی و آموزش نماز به فرزندان سخن می¬گوید با این هدف که بتوان دلالت¬هایی از «سن دینداری کودک» را کشف و «إدراک، إحساس و إقدام دینی» را در سنین کودکان بررسی نماید. روش تحقیق، روش توصیفی و استنباطی است که با شیوه رجالی و تفسیری به بررسی سند و دلالت روایات مذکور می¬پردازد. برخی از دستارودهایی پژوهش به قرار زیر است: 1. بر اساس احادیث صحیح السند، از حدود 5 تا 7 سالگی باید به «امر به نماز و آشناسازی کودک با نماز بدون الزام» اقدام کرد و از 7 تا 10 سالگی باید به « آموزش جدی نماز؛ مؤاخذه کلامی» اقدام نمود و از 10 سالگی به بعد « آموزش بسیارجدی؛ تنبیه بدنی(درصورت لزوم)؛ عادت‏دهی» در برنامه تربیت عبادی جای دارد. 2. سن دینداری کودک طبق احادیث صحیح السند، از سن تقریبی پنج سالگی آغاز می-شود و کودک در وضعیتی است که سطحی از توانایی «ادارک، احساس و تجربه دینی» برخوردار است.