@article {
author = {abazarpour, Fatemeh and , Morteza},
title = {واکاوی دشنام در کلام معصومان (ع)},
journal = {اسلام و پژوهش‌های تربیتی 26، پاییز و زمستان 1400},
volume = {13},
number = {2},
pages = {97-110},
year  = {2022},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {x434-8002},
eissn = {2980-8367},
doi = {},
abstract = {Among the distasteful things in Islamic ethics, is the issue of insults and slander, which is sometimes included in the words of the Ahl al-Bayt (PBUT), which are a model of speech and behavior for Muslims. Using a descriptive-analytical method this paper first identifies the apparent examples of insults in the words of the Ahl al-Bayt (PBUT) and then examines their nature in their words. The results show that some of the apparent examples of insult in the words of the Ahl al-Bayt (PBUT) are part of the curse that are from the orders of religion under the title of "Tabarri" - means avoiding and dissociating - and they are not examples of insult. Some other such words, such as adulterate, come from a mistranslation of the meaning of the words. However, the analogy of some people with animals in the words of the Ahl al-Bayt (PBUT), which are used to address believers and non-believers, shows that this analogy is not an example of insult; because sometimes these words, due to their analogy, were not considered insults in the culture of the time. Considering the infallibility and knowledge of the Ahl al-Bayt (PBUT) and their knowledge of the inside of people, other words such as semblance of men, not men, traitors, etc., are not considered insults, but have been a kind of warning to them},
keywords = {insult, Ahl al-Bayt (PBUT), examples of insult, truth of insult., },
title_fa = {واکاوی دشنام در کلام معصومان (ع)},
abstract_fa ={ازجمله امور ناپسند در اخلاق اسلامی، مسئله‌ی دشنام و ناسزاگویی است که گاه در کلام اهل بیت (ع)، که الگوی گفتاری و رفتاری برای مسلمانان هستند، وارد شده است. این مقاله، به روش توصیفی  ـ تحلیلی، ابتدا مصادیق ظاهری دشنام در کلام اهل بیت(ع) را مشخص نموده و سپس، به ماهیت آن در کلام ایشان می پردازد. با جست وجوهای انجام گرفته در احادیث معصومین(ع) این نتیجه حاصل شد که برخی از مصادیق ظاهری دشنام در کلام اهل بیت(ع)، جزئی از لعن و نفرین  اند که از دستورات دین و تحت عنوان «تبری» قرار دارند. برخی دیگر از این گونه کلمات مانند زنازاده، از موارد ترجمه غلط در معنای کلمات هستند. اما تشبیه به حیوانات در کلام اهل بیت(ع)، هم درباره‌ی مؤمنان و هم غیر مؤمن به کار رفته  اند که نشان از عدم مصداق قرار گرفتن این تشبیهات، به عنوان دشنام گویی‏ است؛ چراکه گاه به کار گرفتن چنین تعابیری با توجه به وجه تشبیهه، در فرهنگ زمانه تلقی به دشنام نمی شود. از موارد دیگر اشباح الرجال، خیانتکار و... هستند که با وجود عصمت و علم اهل بیت(ع) و شناخت آنها نسبت به باطن افراد، وصف صورت حقیقی افراد و در جهت اخطار به آنها و یا در مواردی، شناساندن آنها به عامه مردم بوده است. این امر نیز برخلاف کاربرد آن در افراد معمول، به عنوان دشنام تلقی می شود.},
keywords_fa = {اهل‌بیت(ع) ,دشنام ,حقیقت دشنام ,مصادیق دشنام ,},
url = {https://eslampajoheshha.nashriyat.ir/node/252},
eprint = {https://eslampajoheshha.nashriyat.ir/sites/eslampajoheshha.nashriyat.ir/files/article-files/6_18.pdf}
}